Het is dan soms ook moeilijk om je blij te voelen op en met je werk. Daar zitten nu eenmaal vaak collega's en bazen die niet HSP zijn. De radio staat aan, er wordt wel gepraat maar zelden gecommuniceerd, alle gedachten van anderen komen bij jou binnen. Je ziet en voelt de manipulaties, het gekonkel, het geroddel... En dan moet jij je maar zien te concentreren.
Veel niet HSP's denken dat we dit alles niet in de gaten hebben. Maar dat hebben we wel. En het kan heel hard binnen komen. Het beïnvloed je hele wezen. Vooral als er ook nog gesnauwd wordt tegen je. Bij mij heeft dat nogal wat effecten. Mijn aura veranderd in een mum van tijd van een fijne, gezonde sfeer naar een... tja, kijk hieronder maar naar het plaatje:
Hoe kan dat dan zover komen?
Ik zal een voorbeeld geven dat onlangs plaatsvond.
Ik zit te werken en ik voel me goed. De sfeer voelt redelijk goed aan, ik ben lekker bezig met van alles, ik voel me betrokken en gemotiveerd. Mijn aura heeft een -voor mij- normale afmeting. Ik voel me rustig.
Dan opeens komt een meerdere naar beneden en begint, vanuit het niks, luidkeels op zijn strepen te staan, hierbij de ideeën van een collega te overrulen. Ideeën die ik ter goeder trouw heb uitgevoerd. Ik schrik op. De harde woorden, zijn hele lichaamshouding. Het voelt allemaal negatief. Ik voel me ineen krimpen. Ik had deze aanval niet zien aankomen. De energie in mijn lichaam wordt in een klap van rustig naar een innerlijke orkaan gebracht. Ik voel me uit elkaar vallen. Het woedt in me en mijn zonnevlecht (bij de navel) doet pijn.
 |
| pijnlijk 3e chakra |
 |
| normaal 3e chakra |
Alle energie die ik vanmorgen heb gestopt in het balanceren van mijn chakra's, en in mezelf te beschermen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Mijn Draken energie die zich onlangs heeft geopenbaard zit ergens diep verstopt. En ik maar denken dat ik zo goed bezig was!
Ik probeer uit alle macht mezelf bij elkaar te rapen. Het lukt me nog om vragen te stellen over hoe het dan wel moet, maar ik krijg onbevredigende antwoorden. Mijn energie is inmiddels zo'n wirwar dat ik bijna niet meer kan denken. Ik wil van alles zeggen. Over wat dit nu met me doet. Over de manier waarop dit nu gaat; het kan toch ook anders. Maar ik ben de ingang naar mijn woordenschat kwijt. Het is een draaikolk van woorden, gevoelens, emoties. Ik heb geen idee meer waar ik me bevind in het geheel. Ik verlam. Ik voel mezelf wegvallen. Innerlijk flauwvallen. Ik kan nog niet eens huilen.
Na een uurtje staren en passief zijn golven de emoties nog door me heen. Mijn motivatie om hier te zijn is beneden alle peil. Wat heeft het voor een zin? Ik wil hier helemaal niet zijn. Wat doe ik hier eigenlijk? Dat zijn de gedachten en gevoelens die er door me heen gaan. En die komen niet alleen door hetgeen er net heeft plaatsgevonden. Maar ook door het voelbare gegniffel van anderen in de ruimte. Het liefst zou ik mijn boeltje pakken en weggaan. Waarom doe ik dat dan niet? Omdat ik me verplicht voel om te blijven. Omdat dat mijn karakter is; doorzetten. Omdat er ook collega's werken die wél de moeite waard zijn. Maar van binnen voel ik me verloren. En nog verder wegzakken. Gedemotiveerd.
Tot overmaat van ramp heb ik geen geschikte Bachbloesem remedie in mijn tas, geen kalmerende etherische olie, niks. Per abuis heb ik mijn EHBO tasje thuis laten liggen. Hoe kon ik nou zo goed van vertrouwen zijn?
Het enige wat ik voor elkaar krijg is te doen alsof er niks aan de hand is. Daar ben ik inmiddels heel goed in geworden. Ik haal een paar keer diep adem. Concentreer me even op mezelf in een poging mezelf terug te vinden. Het lukt. Een beetje. Dus de rest van de middag doe ik mijn werk alsof er niets is gebeurd. Als een robot. Want dat willen ze blijkbaar.
Ik ben benieuwd wanneer ik door een robot wordt vervangen...
Voor wie zich afvraagt of het weer goed met me gaat; de dag erna had ik gelukkig vrij en heb ik heel veel geslapen, gemediteerd, mijn chakra's schoongemaakt en gebalanceerd en mijn aura weer op orde gebracht. As good as new! En mijn EHBO tasje zit weer standaard in mijn tas.
I won't back down!
